Bernard - piękna okładka książki

Mówi się, że książki nie ocenia się po okładce, więc może i piwa nie powinno się oceniać po butelce? Może powinno się wystawiać notę tylko za walory smakowe, a nie za magię, jaką to piwo wokół siebie roztacza? Ale czy właśnie to nie ten czar jest w owym trunku najpiękniejszy?

Ktoś zapytał się mnie ostatnio w jaki sposób tworzę posty do Jasnego Pełnego. Niestety, ale z braku czasu jestem zmuszony rozbijać ten proces na dwie części. W jeden dzień tworzę początkowy opis, starając się za wszelką cenę sprawić, żebyście nie musieli używać rolek na swoich myszach. Inny dzień jest natomiast moim małym, prywatnym, piwnym świętem, w którym otwieram butelkę/puszkę i delektuję się smakiem jej zawartości, przelewając równocześnie moje przemyślenia na wirtualny papier.

Dzisiaj jest dzień "suchy" (tzn. nie do końca, bo za oknem czeka na mnie Okocim Mocny - swoją drogą możliwość chłodzenia piwa za oknem to chyba jeden z nielicznych pozytywów późnej jesieni). Przede mną natomiast stoi piwo, które od samego wyjęcia z szafki emanowało niezwykłą aurą. Biorąc krachlę do ręki i czując pod palcami unikatowe tłoczenia, od razu postanowiłem wskoczyć do internetu, żeby dowiedzieć się o tym browarku nieco więcej. Wszak nie każde piwo kusi mnie tak bardzo, że już nie mogę się doczekać dnia "drugiego", w którym będę miał trochę więcej czasu, żeby się z nim bliżej zapoznać. W tym całym opisie zapomniałem o jednej, bardzo ważnej rzeczy... Bernard! To nazwa dzisiejszego bohatera!

Zaraz po wejściu na stronę internetową producenta przypomniał mi się Samuel Adams, którego miałem okazję spożyć w sierpniu. Dbałość o każdy element witryny, pokazuje z jaką pasją i szczegółowością producent podszedł do tematu stworzenia piwa. Wierzę, że dla niego to nie tylko sposób na zarobienie pieniędzy, ale również coś, w czym odnajduje na co dzień przyjemność. Ja z równą przyjemnością oddałem się wycieczce po tej stronie.

Okazuje się, że mój dzisiejszy bohater, to tylko jeden z wielu (a dokładnie 11) piwek, produkowanych przez ten browar. Każde z nich ma listę nagród, jakie zdobyło przez ostatnie 10 lat. U Bernarda Jantarowego znalazłem aż 15 wyróżnień, a w tym złoty medal na Piwnych Mistrzostwach Świata w 2007 roku, srebrny na międzynarodowym konkursie w Australii w 2008 i srebro i brąz dla najlepszego piwa Czech w 2008 i 2009 roku. To tym bardziej wzmogło mój apetyt!

Producent Bernarda odpowiada na swojej stronie internetowej, czym jego piwko różni się od pozostałych. Okazuje się, że wszystkie składniki, potrzebne do jego wyprodukowania czyli słód (od 2000 roku mają własną słodownię), chmiel, woda, a nawet drożdże pochodzą z Czech. Może to jest normalne na rynku piwnym, ale jakoś nigdy nie spotkałem się z tym, żeby któryś polski browar szczycił się z pochodzenia własnych składników.
Na koniec wróciłem jeszcze raz na listę wszystkich medali listę wszystkich medali browaru Bernard - naprawdę aż trudno uwierzyć, że z bankrutującego browaru w ciągu 20 lat udało się stworzyć coś, co było w stanie tak namieszać na rynku złocistego napoju. Szkoda, że żeby się o tym przekonać na własnym języku, muszę poczekać na kolejną okazję. Ale mam nadzieję, że będzie warto!

Fakty:

4.7% woltażu, brak informacji o ekstrakcie (zarówno na butelce, jak i na stronie internetowej)

Pół-ciemne, niepasteryzowane

Cena: 0.69 eurocentów

Z zewnątrz:

Biorąc do ręki butelkę Bernarda, od razu można poczuć, że ma się do czynienia z produktem wyjątkowym, nad którym się naprawdę zastanowiono. Krachla z logiem na kapslu, ładny, jednolity kolor etykiety, krawatka z zaprezentowanymi medalo-podobnymi tworami i przede wszystkim tłoczenia w butelce. Z jednej strony logo browaru i nazwa piwka, z drugiej logo i "ANNO 1597". Jak się okazuje (dopiero przy powtórnym researchu) okazało się, że jest to data założenia browaru Humpolec na Czechach. Strasznie szkoda, że Bernard na butelce w kilku różnych miejscach używa właśnie tej daty, a ze strony internetowej można wynieść wrażenie, że historia tego piwa zaczęła się 20 lat temu (kiedy bankrutujący browar został wykupiony przez obecnych właścicieli). Wydaje mi się, że niezłym pomysłem byłoby stworzenie jakiegoś osobnego działu, traktującego o na pewno bogatej, bo przecież ponad 400-letniej historii browaru. To na co od razu zwróciłem uwagę, to symetria tej butelki. Nie wiem czy to przypadek, czy zamierzony zabieg, ale w końcu doczekałem się piwa, które kapsel, krawatkę i główną etykietę ma w jednej linii! Co ciekawe - skład piwka na tylnej etykiecie znajduje się w dwóch miejscach. Raz jako "Složení", a raz jako "Vyrobeny z:". Tak jak pisałem wcześniej - wszystkie etykiety są utrzymane w kolorystyce samego piwa.

Od środka:

Piwko zaraz po uchyleniu ceramicznego kapsla bardzo mocno "fuknęło" - aż się trochę przestraszyłem, że albo dostanę czymś w łeb, albo browarek jest zepsuty. Na szczęście nic takiego się nie stało. Szybciutko powąchałem otwartą butelkę - przyjemny, piwny zapach, który jednak umocnił się po przelaniu do szklanki. Operacja ta przyniosła również inne zaskoczenie - chyba nie do końca spodziewałem się, że ten Bernard będzie ciemny. A może i się spodziewałem, ale jakoś mi to z głowy wyleciało. Wróćmy jednak do koloru - dawno nie widziałem tak ładnej barwy piwa - ciemnozłoty, klarowny, zburzony gdzieniegdzie leniwie uciekającym bąbelkiem gazu. To wszystko zwieńczone szarawo-brunatną, naturalną pianą. Nie mogłem się dłużej oprzeć i musiałem zakosztować tego bursztynowego trunku. Choć łyk był bardzo szybki, to czułem jakby trwał dobrą minutę - najpierw nie działo się nic specjalnego, poza wypełniającym całe usta chłodem, który jednak szybko ustąpił smakowi delikatnej, szlachetnej goryczki, która z kolei zmieniła się w posmak karmelu. Całość nie zniknęła błyskawicznie z ust, ale pozostawiła przyjemny, długotrwały posmak, zachęcający do kolejnych łyków. Fantastycznie!

Podsumowanie:

Po weekendowych imprezach andrzejkowych spodziewałem się, że na piwo nie będę mógł spojrzeć przez najbliższy tydzień. Bernard jednak niby z ukrycia, ale cały czas patrzył na mnie kuszącym wzrokiem, usadawiając się gdzieś z tyłu mojej głowy i regularnie powtarzając mi, żebym w końcu się za niego wziął. Tak też dzisiaj zrobiłem i muszę przyznać, że absolutnie nie żałuję. Wielokrotnie podkreślałem, że nie jestem fanem ciemnych piw, ale chyba najwyższy czas skorygować to zdanie i napisać, że JESTEM fanem NIEKTÓRYCH ciemnych piw - tych, które nie powstają tylko po to, żeby napchać kieszenie właścicielom browaru, ale po to żeby dać radość osobom, które będą miały okazję po nie sięgnąć. Dla mnie Bernard Jantarovy Ležiak okazał się strzałem w dziewiątkę, ale dodając do jego smaku fantastyczną butelkę i stronę internetową mam przyjemność ogłosić, że od dzisiaj na moim blogu jest ciemne piwo z maksymalną notą i moją bezcenną rekomendacją!

Molson - spod klonowego listka!

Rodzina to coś świetnego - szczególnie taka, która przyjeżdżając z obcego kraju przywozi sześciopak ichniejszego piwka. Sam takiej rodziny niestety nie mam (albo mam, ale za mało podróżują), ale mam za to przyjaciół, którzy takowe posiadają. Dzisiejszy bohater przyjechał do mnie z bardzo daleka, bo aż z kraju, którego symbolem narodowym jest liść klonowy.

---

A to wszystko dzięki Sobotkowi który o mnie pomyślał, gdy w jego ręce wpadł sześciopak tegoż trunku.

Wielkie, ogromne dziękuję!!!

---

Co kumatniejsi i Ci co uważali na lekcjach geografii wiedzą już, że dzisiejsze piwko przyjechało do mnie z drugiego największego kraju na świecie - z Kanady! Długo zastanawiałem się jak w zasadzie ten browarek się nazywa - na puszce jest napisane Molson Canadian i chyba to jest jego prawdziwa nazwa. Dla uproszczenia i z racji niewielkich rozmiarów puszki, do dalszej części opisu przyjmijmy coś bardziej pasującego - Molsonik :)

Dzisiaj nie będę się rozpisywał o historii browaru. Jest na to prosta przyczyna - strona Molson Canadian nie przekazuje za dużo informacji, a po wejściu na właściwą stronę producenta - Molson Coors można poczuć się bardzo chaotycznie. Co więcej - to zdaje się być kolejny piwny gigant, pomału wykupujący mniejsze browary, w tym mojego ukochanego Pilsnera Urquella. Gdyby nie jego cena, która ostatnio bardzo skoczyła do góry, pewnie bym zrobił większe zapasy, bojąc się że już niedługo zacznie smakować "koncernowo".



To od czego chcę dzisiaj zacząć, rzuca się w oczy zaraz po wzięciu puszki Molsonika do ręki - czerwony klonowy liść, symbol narodowy Kanady. Zastanawialiście się kiedyś skąd się wziął na ich fladze? Ja też nie - czas to zmienić!

Na początku 18 wieku, kiedy populacja Nowej Francji (kolonii francuskiej, założonej w Ameryce Północnej - jak się łatwo domyślić, na terenach dzisiejszej Kanady) osiągnęła prawie 20 tysięcy ludzi, liść ten zaczął pojawiać się jako symbol potomków pierwszych założycieli. Jednak dopiero w 1834 dostał się na długą listę symboli, z których miał być potem wybrany do reprezentowania lokalnej społeczności. Pierwszy burmistrz Montrealu, Jacques Viger - głównodowodzący armii Wielkiego Klona Mapla określił wtedy klon jako króla tamtejszych lasów. Od tamtego czasu ten niepozorny listek pomału zaczynał zdobywać coraz większą popularność.
Najpierw w 1868 roku dostał się na herby Quebecu i Ontario, ale to był dopiero początek jego ekspansji.

W 1921 zdobył herb Kanady!

Inne klony zaczęły się denerwować, że tak bardzo starały się zaistnieć, a i tak zostały przytłoczone przez ten główny, nadrzędny kanadyjski klon.

Nastąpił więc rozłam!

Klony złote stwierdziły, że będą reprezentować Ontario, a te zielone opowiedziały się za stroną Quebecu. W między czasie klońskie podboje sięgały to coraz nowych sfer. W 1867 opanowały kanadyjski hymn, prowadząc również inne działania sabotażowe w mennicach. Dzięki temu w latach 1876 - 1901 panowały na wszystkich monetach kanadyjskich. Nie udało im się jednak utrzymać tego frontu. W ramach porozumienia oddały wszystkie monety poza pensami.

Główna ofensywa nastąpiła w 1965!

W wyniku zjednoczenia 10 kanadyjskich prowincji, gdzie w każdej rósł inny gatunek klona, wystawiono jednego reprezentanta, który podbił kanadyjską flagę! Od tamtego czasu dynastia Mapli bez większych problemów podbija coraz to nowe koncerny, instytucje i loga.

Fakty:

Browar Molson Coors z Kanady

Puszka ma pojemność 355 ml

5% alkoholu

Z zewnątrz:

Puszka mojego Molsonika jest bardzo ładna i utrzymana w kanadyjskich barwach narodowych - dominuje biel i czerwień. Zarówno na froncie, jak i z tyłu znajdziemy lidera dynastii Mapki - czerwony liść klonowy. Na dole puszki standardowo data ważności, ale jak już przystało na trunki z Ameryki w formacie, którego nie podejmę się odszyfrować - "G221 (to pewnie numer serii) 4(albo 1, bo jest trochę zamazane)21622B". Na górze puszki znajdziemy informację, że jeśli ją oddamy to dostaniemy 5 centów. Gdyby miała ona standardową objętość, to pokusiłbym się o obliczenia, czy bardziej opłaca się wywozić puszki z Polski do Kanady, czy na odwrót, ale tutaj jednak mam za mało danych :). Reszta wygląda standardowo - producent, adres strony internetowej, marketingowy tekst, mówiący że kanadyjska woda, jęczmień z prerii i brak konserwantów, to najlepsze co ziemie Kanady mają do zaoferowania. Co ciekawe - wszystkie teksty zawarte na opakowaniu są również tłumaczone na francuski. Podsumowując - puszka robi miłe wrażenie - nie ma na niej żadnych janosików, ani niedźwiadków, ale mogłoby za to pojawić się nieco więcej informacji... Chyba jeszcze jednym minusem jest użycie srebrnej czcionki na froncie, na białym tle. Trochę trzeba się namęczyć, żeby przeczytać ilość alkoholu i pojemność puszki.

Od środka:

Puszka po otwarciu wydaje niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju syk - każdy amator piwa wie, że tego dźwięku nie sposób przyrównać do czegokolwiek innego na świecie (no może do kilku syków :)). Nauczony doświadczeniem od razu przystawiłem nos do wylotu puszki i trochę się zaskoczyłem. Molsonik nie wydziela praktycznie żadnego zapachu! Nic, null, zero! Nie oceniając książki po okładce, przelałem je do szklaneczki. Piwko jest trochę za jasne, takie jakby nieco wyblakłe, albo rozcieńczone z wodą, ale za to zwieńczone ładną, śnieżnobiałą pianą. Pierwszy łyk i kolejne (niestety znowu raczej niemiłe zaskoczenie) - browarek nie wyróżnia się w piwnym smaku niczym specjalnym, ale ma pewną nutę smakową, którą rozszyfrowałem dopiero przy którymś łyku - zamykając oczy można w nim wyczuć bardzo delikatnie sok jabłkowo-malinowy. Nigdy z takim połączeniem się nie spotkałem, ale to właśnie w nim czuję...

Podsumowanie

Molsonik jest dla mnie typowym średniakiem. Smak nie odrzuca, ale również nie zachwyca. Nie ma w nim natomiast nic, co w jakimkolwiek stopniu kojarzyłoby mi się z piwem. Kolor jest, ale raczej mało głęboki. Zapachu nie czuję. Może to kwestia różnicy smaków Europejczyków w porównaniu z mieszkańcami Ameryki, a może to kwestia długiej drogi i warunków jakie kanadyjski trunek musiał przejść, aby do mnie dotrzeć. Duży plus natomiast za estetykę wykonania puszki i umieszczenie tam symbolu narodowego - marketingowiec musiał mieć głowę na karku - dzięki temu większość turystów sięgnie pewnie po właśnie to piwo, wybierając coś dla swoich znajomych. Reasumując - nie jest źle, ale do ideału sporo brakuje, więc i ocena będzie średnia - 5 kufelków!

Sobotku - jeszcze raz dziękuję za Molsonika!!

Negra Modelo - podbijamy Amerykę Środkową!

Tam mnie jeszcze nie było! Po ostatnich ukraińsko-rosyjsko-słowackich (te ostatnie dopiero będą publikowane) przygodach piwnych przyszedł czas na podróż w całkowicie odwrotnym kierunku. Dzięki Jarkowi który poza Samuelem Adamsem przywiózł mi również drugie piwko, mam okazję do opisania pierwszego trunku z Ameryki Środkowej - meksykańskiego Negra Modelo!

Z samej strony internetowej i z dość ascetycznej etykiety za wiele informacji się nie da wyciągnąć, ale w połączeniu z wikipedią i opisami fanów, udało mi się przygotować krótką notkę:

Negra Modelo to najlepiej sprzedające się ciemne piwo w Meksyku. Start jego produkcji datuje się na 1926 rok, czyli zaledwie rok po tym jak powstała Grupa Modelo - browar, który obecnie kontroluje ponad 60% meksykańskiego rynku piwa.

DYGRESJA: Przeglądając stronę Grupy Modelo, oraz wszelkie strony opisujące Negra Modelo można znaleźć kilka ciekawych rozbieżności w datach. Otóż na ich stronie znajdziemy, że browar powstał w 1925 roku, podczas gdy Wikipedia mówi, że stało się to 3 lata wcześniej. Biorąc pod uwagę, że największa internetowa encyklopedia pewnie się myli i tak ciężko zrozumieć dlaczego strona producenta Negra Modelo w jednym miejscu mówi, że pierwszą butelkę nalali w 1926 roku, a w innym że w 1930. Trochę to wszystko zabałaganione...

Kontynuując - Grupa, której najsłynniejszym piwem jest chyba Corona (dostępna w 150 krajach - również w Polsce) ma 7 browarów, rozrzuconych po całym Meksyku. Dzięki temu, rocznie są w stanie wyprodukować 60 milionów hektoliktów złotego trunku! Ale to nie wszystko - ósma fabryka, która będzie produkować 10 milionów hektolitrów jest już w budowie. To wszystko składa się na to, że Grupa Modelo jest szóstym producentem piwa na świecie. Imponujące, prawda?

Fakty:

Piwko nieco większe niż "małe" - troszkę ponad 350ml

Pochodzi z Grupy Modelo z Meksyku

Podobno 5.3% alkoholu - na butelce nic o tym nie znajdziemy...

Z zewnątrz:

Butelka meksykańskiego piwka nie daje mi dużo roboty, ani dużego pola do popisu - jest mała, ale wydaje mi się, że nie na tyle, żeby nie można było na niej umieścić kompletnie żadnych informacji... Na głównej etykiecie poza nazwą, objętością i datą powstania browaru (1925) nie znajdziemy nic. Na etykiecie górnej pod stosunkowo szerokim paskiem złotego sreberka znajdziemy między innymi informację o kaucji za butelkę (w formacie, który już znamy z Samuela Adamsa), logo browaru i kilka przestróg dla nieletnich, kobiet w ciąży i kierowców. Brak informacji o woltażu i składzie można uznać za solidny minus. Kolejną ciekawostką jest data ważności piwka, której pomimo przekopania kilku stron o tym traktujących, nie udało mi się rozszyfrować. Może komuś z Was się uda - "AI188128". Ciekawy jestem jak przeciętny meksykański Jose Maria de la Cruz jest w stanie to rozszyfrować. Generalnie butelka wygląda ładnie - ciemnobrązowe szkło z bardzo wieloma złotymi elementami daje poczucie majestatyczności i bogactwa - szkoda, że nie przełożyli tego chociaż na krótką notkę opisującą genezę piwka...

Od środka:

Butelka zaraz po otwarciu nie wydziela w zasadzie żadnego zapachu. Dopiero po przelaniu do kieliszka, pojawia się ciekawa nuta zapachowa, którą najbardziej można by przyrównać do zapachu szampana ze średniej półki. Ciekawe jest to, że kiedy piwko się ustoi znowu traci zapach. Na szczęście można go szybko przywrócić poprzez delikatne zamieszanie płynu w kieliszku. Chyba najmocniejszym punktem Negra Modelo jest jego kolor – bardzo ładny, klarowny w karmelowym odcieniu. Smak ciężko jest porównać do jakiegokolwiek innego piwa – chyba najbardziej przypomina Żubra Ciemnozłotego, ewentualnie przemieszanie pilsa z niedużą ilością coli i wiśni. Trudno jednak znaleźć jedną, dominującą „wartość smakową”.

Podsumowanie:

Negra Modelo, pomimo swojej środkowo-amerykańskiej egzotyczności nie jest piwem, które bym kupował na co dzień w sklepie. Jego smak nie zapada na długo w pamięci. Inaczej ma się sprawa z kolorem – mam nadzieję, że udało mi się chociaż trochę uchwycić jego wyjątkowość na powyższych zdjęciach. Było nie było – jest to browarek, który docierając do mnie przebył chyba największą drogę ze wszystkich opisanych (muszę kiedyś sprawdzić odległość z Polski do Libanu ). Myślę, że z czystym sumieniem, mogę wystawić notę 7 kufelków.

Jareczku - jeszcze raz wielkie dzięki za takie super łakocie. Pewnie gdyby nie Ty to nigdy nie miałbym okazji do spróbowania piw z tak odległych krajów. Olbrzymie DZIĘKUJĘ!

Karlovačko

Dzisiaj pokuszę się o pewien eksperyment. Nie zacznę wpisu od tradycyjnego opisu genezy piwa, browaru i sytuacji rodzinnej głównego sprzątającego browarnicze kadzie, tylko zacznę od drugiej części - opisu samego trunku z każdej możliwej strony. Dlaczego? W sumie to nie wiem, chyba głównym powodem jest to, że mam bardziej ochotę napić się w końcu piwka po ciężkim dniu i nie chcę tracić czasu na poszukiwania :).
A więc jakie będzie tajemnicze Karlovačko? Wiem o nim jedynie to, że pochodzi z kraju Davora Šukera - brązowego medalisty i króla strzelców Mistrzostw Świata w 1998 roku. Wszyscy piłkarscy kibice powinni już wiedzieć, że piwerko przyjechało do mnie ze słonecznej Chorwacji! A to za sprawą grupy moich przyjaciół, którzy byli tam na urlopie.

Przejdźmy do rzeczy!

Fakty:

5.0% woltażu, 11.6% ekstraktu

Browar Karlovačka Pivovaraw miejscowości (o rety!) Karlovac

Z zewnątrz:

Z jednej strony na szczęście, z drugiej niestety - butelka Karlovačko nie przysparza mnie o dużo pracy, jeśli chodzi o jej opis. Zwykła, zielona o standardowym kształcie z przyjemną dla oka etykietą, utrzymaną w narodowych biało-czerwonych barwach Chorwacji. Poza składem, znajdziemy tu informację o depozycie za butelkę (wynosi on jedną kunę, czyli na ten moment ok. 58 groszy). Butelka chwali się również stuletnią tradycją i uwieńczeniem jakości (a przynajmniej tak przetłumaczył to translator gógla). W kilku miejscach znajdziemy również datę 1854 - pewnie gdybym zrobił wcześniej jakiś research, to bym mógł coś więcej o tym powiedzieć, ale póki co zostanie to owiane tajemnicą... Generalnie - etykieta z racji swojej kolorystyki bardzo mi się podoba i jestem pewien, że rzuciłaby mi się w oczy jako jedna z pierwszych na sklepowej półce.

Od środka:

Piwko po otwarciu mocno bąbelkuje i nie zmienia się to po przelaniu go do kufla. Przy pierwszej szklaneczce robi się gęsta, dwucentymetrowa piana, która bardzo pomału opada. Przy kolejnych sprawa wygląda nieco gorzej, ale mimo to piana nie znika nigdy całkowicie. Bąbelki z dna cały czas radośnie uciekają, nawet po pół godzinie. Zapach piwa nie zapada w pamięć i raczej przypomina wiele innych trunków, nie odrzuca nawet jak browarek się nieco "ustoi", ale żadnej specjalnej nuty zapachowej tu nie znajdziemy. Podobnie sprawa ma się w smaku - niby Karlovačko smakuje "poprawnie", jest orzeźwiające, delikatnie gorzkie, przyjemnie się je sączy, to jednak dla osób, które chcą każdy łyk "przeżywać" jako coś niezwykłego i niezapomnianego to piwo może być nieco rozczarowujące. Coś na co zwróciłem jeszcze uwagę, w zasadzie zaraz po przelaniu piwka, to jego bardzo ładna, jasnozłota barwa - nie taka wyblakła, sikowata, ale esencjonalna i przyjemna dla oka - mam nadzieję, że udało mi się to trochę chociaż uchwycić na poniższym zdjęciu.

Podsumowanie:

Generalnie - przy Karlovačko nie ma się do czego przyczepić, ale również nie ma czegoś takiego co by sprawiło, że piwo zapadnie w pamięci na dłużej. Może gdyby sączyć je na jednej z gorących, chorwackich plaż sytuacja wyglądałaby zgoła inaczej, ale przy listopadowej pogodzie (chociaż i tak ciepła!) wypada średnio. Myślę, że Karlovačko ma taki smak, który łatwo można by znaleźć w większości sklepów, niezależnie w piwach z jakiego kraju byśmy go szukali. Ale za estetyczna etykietę i za to, że się go miło pije - 7 kufelków.

Chciałem bardzo serdecznie podziękować całej "chorwackiej" ekipie, która pomyślała o mnie podczas swojego urlopu, wysyłając mi kartkę i przywożąc mi egzemplarz Karlovačko!

A teraz obiecany opis piwka - a w zasadzie opisik. Niestety, ale strona producenta nie tłumaczy się na inne języki, a nawet jakby się tłumaczyła, to na moje oko za dużo informacji z niej by się nie wyciągnęło... Na wikipedii natomiast udało mi się znaleźć rozwiązanie zagadki roku 1854 - tak jak się można było tego spodziewać, to data założenia browaru przez lokalnego barona Nikolę Vranyczanego.
W 2003 roku Heineken wykupił pakiet większościowy browaru...
Z innych ciekawostek - w 2007 roku wszczęto postępowanie wyjaśniające w sprawie zanieczyszczania lokalnych wód przez odpady dwutlenku węgla.
I mój osobisty faworyt - przez Karlovac płynie rzeka Kupa!